استاد دکتر محمد قريب مرد مسلمان و متعهدي بود كه همه عمر پربار خويش را با اين دو صفت گذراند. اعتقادات ديني وي كه از پرورش صحيح در خانوادهاي متدين ريشه گرفته بود، نه تنها با جواني و سفر فرنگ و غور و تفحص در فرهنگ و تمدن غرب كاستي نيافت، بلکه روز به روز بر عمق و ظرافت آن افزوده شد. آنچه دكتر محمد قريب را شاخص مي نمود هوش سرشار، علاقه وافر به فراگيري، قدرت انتقال سريع، قدرت كار و استقامت در مقابل مشكلات بود.
كلاس درس استاد كه تقريباً هميشه بر بالين بيمار بود، در نوع خود مكتبي از پيشرفته ترين روش هاي علمي كنوني به شمار مي رفت. استاد شاگرد را در برابر بيمار و مسايل وي قرار مي داد، او را به تفكر و تعقل و سخن گفتن وا مي داشت و سپس راهنمايي مي نمود.
دكتر محمد قريب در سال 1288 در تهران، در خانوادهاي اصيل و مذهبي به دنيا آمد. پدرش مرحوم علي اصغر از مردم گرکان بود. دوران ابتدايي را در دبستان سيروس و متوسطه را در دارالفنون گذراند. در سال 1306 با اولين گروه دانشجويان ايراني براي تحصيل در رشته پزشكي به فرانسه رفت و در محضر استادان مشهور زمان به تحصيل طب پرداخت. او نخستين ايراني بود كه در كنكور انترناي پاريس موفق گرديد و در رشته هاي اطفال و پوست به ادامه تحصيل پرداخت. رساله دكتراي خود را با عنوان وقفه تنفسي شيرخواران با درجه بسيار خوب گذراند و سال 1317 به ميهن مراجعت نمود و با دوشيزه زهرا قريب دختر مرحوم آقا ميرزا عبدالظيم خان قريب ازدواج كرد و نتيجه اين پيوند مبارك، دو پسر و دو دختر مي باشد، پسران ايشان به پزشكي اشتغال دارند.
استاد در سال 1319 شروع به تدريس در دانشگاه پزشكي تهران نمود. دكتر محمد قريب ابتدا در بيمارستان رازي و سپس در بخش كودكان بيمارستان هزار تختخوابي شروع به فعاليت نمود. در سال 1347 بعد از پايان ساختمان مركز طبي كودكان كه توسط ايشان و مرحوم دكتر حسن اهري پايه گذاري شده بود، به ادامه فعاليت در اين مركز پرداخت.
در سال 1319 كتاب بيماري هاي اطفال را به رشته تحرير درآورد و در سال 1335 به تجديد نظر و چاپ مجدد آن مبادرت نمود. به اتفاق مرحوم دكتر حسن اهري دو جلد كتاب به نام مشكلات طبي كودكان تاليف كرد كه بسيار جالب و آموزنده است.
ايشان پايه گذار انجمن پزشكان كودكان ايران بود، سال ها مقام پيشكسوتي و رياست انجمن را به عهده داشت، در جامعه بين المللي متخصصین اطفال از افراد سرشناس بود و يكبار نيز به عضويت هيات رئيسه آن انتخاب گرديد.
مرحوم دكتر قريب سفرهاي متعدد به نقاط مختلف گيتي نمود ولي بارها اذعان مي نمود كه هرگز به اندازه سفر حج و لحظات لبيك از ساعات زندگي خود لذت نبرده است و اين سعادت دو بار نصيب وي گرديد. سال هاي آخر عمر استاد بهترين درس براي شاگردانش بود. بيماري كشنده سرطان براي مردي كه خود همه چيز را مي دانست هرگز وي را از راه راست ادامه تدريس، معاينه بيماران و كمك به درماندگان باز نداشت. ايمان وي به خدا در آن ايام واضح تر گشت، حتي در بستر بيماري در آخرين روزهاي حيات، لحظه اي دم از شكر خالق فرو نبست، تنها چند روزي از درس و بحث بازماند. استاد در اول بهمن 1353 در سن 65 سالگي در حالي كه پرتو وجودش به ياران و درماندگان روشني مي داد، به سراي باقي شتافت. براي روح آن بزرگوار طلب رحمت خداوندي و براي فرزندان و ياران ارجمندش تندرستي و توفيق خدمات آرزو مي كنيم.
يادش همواره گرامي باد.